Nadgrobni spomenici Zrenjanina
(XVII – početak XVIII veka)
Nakon nekoliko vekova od kada je poslednji put zabeležena obrada kamena u Bečkereku dolazi do pojave klesara nadgrobnih spomenika ili kovača kako su se još zvali u kasnosrednjovekovnoj Bosni. Tokom XVII veka u samom gradu su postojale solidne okolnosti za razvoj ovog vida izražavanja. Klesari nisu zabeleženi u onovremenim pisanim izvorima niti su po dosadašnjim saznanjima potpisivali svoje radove. U poređenju sa tadašnjim ćurčijama, kalajdžijama i terzijama oni su verovatno bili na samoj margini onovremenog zanatstva. Međutim za razliku od ostalih zanatlija klesarski pečat nam se sačuvao do današnjih dana.
Ono što je interesantno a vezuje ovu delatnost sa čuvenim bečkerečkim zlatarstvom je činjenica da u gradu i okolini nije postojao repromaterijal. Klesari su, kao i zlatari, došli iz drugih oblasti sa zanatom u rukama pokušavajući da svoju delatnost nastave u Bečkereku, u novoj sredini i okolnostima. Kamen za nadgrobnike je ili sekundarno upotrebljavan ili je dovožen od strane bogatih trgovaca kojima je grad tada obilovao.
Groblja u tadašnjem Bečkereku nalazila su se na ondašnjim periferijama grada. Tursko se nalazilo na prostoru koji se danas zove Mala Amerika. Na starim mapama iz XVII veka sasvim su jasno vidljivi turski nadgrobni usadnici, takozvani nišani. Nešto istočnije na prostoru današnjeg trga Republike i na prostoru oko Uspenjskog hrama nalazilo se srpsko groblje. Ono nije ostalo ucrtano na mapama ali su nadgrobnici pronalaženi na tom području. Razlog bi se mogao tražiti u tome što sam njihov oblik nije bitnije uticao na morfologiju terena kao turski nišani, pa zato nisu ucrtavani na prilično stilizovanim mapama iz onog vremena.
Nadgrobni spomenici su jednostavne položene ravne ploče od peščara orijentisane po pravilu prema istoku. Takvi oblici su odgovarali određenim ritualima vezanim za pogreb, kao što su pogrebna gozba i daće. Do evolucije komplikovanijih oblika nadgrobnika nije došlo usled nedostatka većih količina kamena. Na pločama je redovno pisan uobičajeni tekst koji nam otkriva ime preminulog, ponekad zvanje i naručioca, a skoro redovno godinu kada je postavljana. Što se tiče upisivanja godina pored uobičajenih slovnih staroslovenskih oznaka za brojeve korišćene su i turske cifre. Ovo je svakako bio uticaj vladajuće turske elite na srpski živalj. Ovako opisane ploče bi obuhvatale osnovni tip spomenika. U ovu grupu spada nadgrobni spomenik bečkerečkog protopopa Petra iz 1676. godine. Pored ovog tipa možemo izdvojiti dva podtipa koji za razliku od prvobitnog nose određene plitko rezane predstave i simbole.
Prvi podtip sadrži stilizovanu predstavu ljudske figure klesane u plitkom reljefu. Stilizacija i naivno predstavljanje pokojnika, kao i svođenje na osnovne oblike, nije rezultat manje uspešnog zanatlije. U pitanju je težnja ka folklornom shvatanju forme. Razloge za ovakvu potpunu geometrizaciju treba tražiti u dubljem simboličkom i kultnom značenju ovakvih predstava. Slične predstave možemo naći na starim nadgrobnim spomenicima na području Raške. Ovom podtipu pripada spomenik Subote iz 1679. godine. Slične koncepcije ovom spomeniku možemo naći na prilično oštećenoj nadgrobnoj ploči koja se danas nalazi u dvorištu Narodnog muzeja u Zrenjaninu. Sasvim je moguće da je ova ploča i nešto mlađa i da pripada samom kraju XVII ili početku XVIII veka, ali po svom izrazu ona je vrlo bliska onoj iz 1679. Razlike koje možemo uočiti u predstavi pokojnika jesu podignute ruke. Postoji više teorija o poreklu ovog motiva. Jedno obrazloženje je da pokojnik sa podignutim rukama predstavlja orans. On se javlja od najranijih hiršćanskih vremena i simbolizuje oličenje spasene duše. Druga pak teorija potiče iz narodne religije. Uzdignute ruke simbolizuju uskrsnuće pokojnika i njegov let u zagrobni svet.
Drugi podtip spomenika sadrži isklesan krst koji u četiri ugla ima natpis IS-HS NI-KA (Isus Hrist Pobeđuje). Slova su uokvirena pravougaonom formom i neobično lepo oblikovana. Još u spisima Jefrema Sirina nailazimo na mišljenje da se nadgrobnici obeleže krstom. On ističe da duša posle smrti odlazi u raj ali da telo još uvek treba štititi. Dok sa jedne strane časni krst rasteruje zle sile, kriptogram je simbol pobede nad smrću. On podseća na njegovo raspeće ali i vaskrsnuće. Ova kompozicija na spomeniku se sreće u mnogim granama umetničkog delovanja. Krstovi sa kriptogramima su posebno česti u srednjovekovnom zidnom slikarstvu gde su zbog svoje zaštitničke uloge slikani oko vrata i prozora na crkvama i u oltarskim nišama. Jedan od najranijih sačuvanih primera u klesarstvu kod nas je votivna ploča iz XIV veka kod crkve sv. Đorđa u selu Bitinje (Kosovo i Metohija). Jednu zanimljivost koju naša kompozicija nosi jeste da se donji deo krsta ne završava ravno već krugom. Ovaj krug sa krstom podseća na vladarski simbol Globus cruciger (Orb sa krstom), motiv poznat još od ranog hrišćanstva. Međutim, postavlja se pitanje da li je ovo motiv koji je samo inspirisao klesara spomenika ili postoje i određena dublja značenja cele forme. Da li krug (globus) simbolizuje zemlju u kojoj leži pokojnik i na kojoj je položena nadgrobna ploča i poboden krst? Ovom podtipu spomenika pripada nadgrobnik monahinje Jelisavete iz 1638. i jedna oštećena ploča iz dvorišta Narodnog muzeja u Zrenjaninu.
Nakon oslobođenja Bečkereka od Turaka početkom XVIII veka stare forme za ukrašavanje spomenika nisu prestale da se upotrebljavaju. Krst je i dalje bio glavni motiv, samo za razliku od XVII veka, on se javlja u nešto složenijim formama.Tako na nadgrobniku Nikole iz 1721. godine vidimo dvostruki krst obrazovan od trougaonih formi. Još kompleksniji je primer nadgrobnika iz 1720-tih uzidan u Vavedenjsku crkvu. Na njoj se krakovi krsta završavaju sa tri manja kraka, a naglašeno je i trougaono postolje. Obe ploče sadrže natpis IS-HS NI-KA. Ovo su verovatno poslednji primerci na ovom prostoru gde se još uvek mogao osetiti odjek srednjeg veka. Srbi su polako ulazili u barokne umetničke tokove što se kasnije reflektovalo i na oblikovanje nadgrobnih spomenika.
D.V.
Literatura:
Srpski grobovi iz XVII veka (Petrovgrad), Milan Jevtić, Petrovgrad 1938.
Srednjovekovni nadgrobni spomenici u oblasti Rasa, Jelena Erdeljan, Beograd 1996.
Srpski vladarski grob u srednjem veku, Danica Popović, Beograd 1992.
(XVII – početak XVIII veka)
Nakon nekoliko vekova od kada je poslednji put zabeležena obrada kamena u Bečkereku dolazi do pojave klesara nadgrobnih spomenika ili kovača kako su se još zvali u kasnosrednjovekovnoj Bosni. Tokom XVII veka u samom gradu su postojale solidne okolnosti za razvoj ovog vida izražavanja. Klesari nisu zabeleženi u onovremenim pisanim izvorima niti su po dosadašnjim saznanjima potpisivali svoje radove. U poređenju sa tadašnjim ćurčijama, kalajdžijama i terzijama oni su verovatno bili na samoj margini onovremenog zanatstva. Međutim za razliku od ostalih zanatlija klesarski pečat nam se sačuvao do današnjih dana.
Ono što je interesantno a vezuje ovu delatnost sa čuvenim bečkerečkim zlatarstvom je činjenica da u gradu i okolini nije postojao repromaterijal. Klesari su, kao i zlatari, došli iz drugih oblasti sa zanatom u rukama pokušavajući da svoju delatnost nastave u Bečkereku, u novoj sredini i okolnostima. Kamen za nadgrobnike je ili sekundarno upotrebljavan ili je dovožen od strane bogatih trgovaca kojima je grad tada obilovao.
Groblja u tadašnjem Bečkereku nalazila su se na ondašnjim periferijama grada. Tursko se nalazilo na prostoru koji se danas zove Mala Amerika. Na starim mapama iz XVII veka sasvim su jasno vidljivi turski nadgrobni usadnici, takozvani nišani. Nešto istočnije na prostoru današnjeg trga Republike i na prostoru oko Uspenjskog hrama nalazilo se srpsko groblje. Ono nije ostalo ucrtano na mapama ali su nadgrobnici pronalaženi na tom području. Razlog bi se mogao tražiti u tome što sam njihov oblik nije bitnije uticao na morfologiju terena kao turski nišani, pa zato nisu ucrtavani na prilično stilizovanim mapama iz onog vremena.
Nadgrobni spomenici su jednostavne položene ravne ploče od peščara orijentisane po pravilu prema istoku. Takvi oblici su odgovarali određenim ritualima vezanim za pogreb, kao što su pogrebna gozba i daće. Do evolucije komplikovanijih oblika nadgrobnika nije došlo usled nedostatka većih količina kamena. Na pločama je redovno pisan uobičajeni tekst koji nam otkriva ime preminulog, ponekad zvanje i naručioca, a skoro redovno godinu kada je postavljana. Što se tiče upisivanja godina pored uobičajenih slovnih staroslovenskih oznaka za brojeve korišćene su i turske cifre. Ovo je svakako bio uticaj vladajuće turske elite na srpski živalj. Ovako opisane ploče bi obuhvatale osnovni tip spomenika. U ovu grupu spada nadgrobni spomenik bečkerečkog protopopa Petra iz 1676. godine. Pored ovog tipa možemo izdvojiti dva podtipa koji za razliku od prvobitnog nose određene plitko rezane predstave i simbole.
Prvi podtip sadrži stilizovanu predstavu ljudske figure klesane u plitkom reljefu. Stilizacija i naivno predstavljanje pokojnika, kao i svođenje na osnovne oblike, nije rezultat manje uspešnog zanatlije. U pitanju je težnja ka folklornom shvatanju forme. Razloge za ovakvu potpunu geometrizaciju treba tražiti u dubljem simboličkom i kultnom značenju ovakvih predstava. Slične predstave možemo naći na starim nadgrobnim spomenicima na području Raške. Ovom podtipu pripada spomenik Subote iz 1679. godine. Slične koncepcije ovom spomeniku možemo naći na prilično oštećenoj nadgrobnoj ploči koja se danas nalazi u dvorištu Narodnog muzeja u Zrenjaninu. Sasvim je moguće da je ova ploča i nešto mlađa i da pripada samom kraju XVII ili početku XVIII veka, ali po svom izrazu ona je vrlo bliska onoj iz 1679. Razlike koje možemo uočiti u predstavi pokojnika jesu podignute ruke. Postoji više teorija o poreklu ovog motiva. Jedno obrazloženje je da pokojnik sa podignutim rukama predstavlja orans. On se javlja od najranijih hiršćanskih vremena i simbolizuje oličenje spasene duše. Druga pak teorija potiče iz narodne religije. Uzdignute ruke simbolizuju uskrsnuće pokojnika i njegov let u zagrobni svet.
Drugi podtip spomenika sadrži isklesan krst koji u četiri ugla ima natpis IS-HS NI-KA (Isus Hrist Pobeđuje). Slova su uokvirena pravougaonom formom i neobično lepo oblikovana. Još u spisima Jefrema Sirina nailazimo na mišljenje da se nadgrobnici obeleže krstom. On ističe da duša posle smrti odlazi u raj ali da telo još uvek treba štititi. Dok sa jedne strane časni krst rasteruje zle sile, kriptogram je simbol pobede nad smrću. On podseća na njegovo raspeće ali i vaskrsnuće. Ova kompozicija na spomeniku se sreće u mnogim granama umetničkog delovanja. Krstovi sa kriptogramima su posebno česti u srednjovekovnom zidnom slikarstvu gde su zbog svoje zaštitničke uloge slikani oko vrata i prozora na crkvama i u oltarskim nišama. Jedan od najranijih sačuvanih primera u klesarstvu kod nas je votivna ploča iz XIV veka kod crkve sv. Đorđa u selu Bitinje (Kosovo i Metohija). Jednu zanimljivost koju naša kompozicija nosi jeste da se donji deo krsta ne završava ravno već krugom. Ovaj krug sa krstom podseća na vladarski simbol Globus cruciger (Orb sa krstom), motiv poznat još od ranog hrišćanstva. Međutim, postavlja se pitanje da li je ovo motiv koji je samo inspirisao klesara spomenika ili postoje i određena dublja značenja cele forme. Da li krug (globus) simbolizuje zemlju u kojoj leži pokojnik i na kojoj je položena nadgrobna ploča i poboden krst? Ovom podtipu spomenika pripada nadgrobnik monahinje Jelisavete iz 1638. i jedna oštećena ploča iz dvorišta Narodnog muzeja u Zrenjaninu.
Nakon oslobođenja Bečkereka od Turaka početkom XVIII veka stare forme za ukrašavanje spomenika nisu prestale da se upotrebljavaju. Krst je i dalje bio glavni motiv, samo za razliku od XVII veka, on se javlja u nešto složenijim formama.Tako na nadgrobniku Nikole iz 1721. godine vidimo dvostruki krst obrazovan od trougaonih formi. Još kompleksniji je primer nadgrobnika iz 1720-tih uzidan u Vavedenjsku crkvu. Na njoj se krakovi krsta završavaju sa tri manja kraka, a naglašeno je i trougaono postolje. Obe ploče sadrže natpis IS-HS NI-KA. Ovo su verovatno poslednji primerci na ovom prostoru gde se još uvek mogao osetiti odjek srednjeg veka. Srbi su polako ulazili u barokne umetničke tokove što se kasnije reflektovalo i na oblikovanje nadgrobnih spomenika.
D.V.
Literatura:
Srpski grobovi iz XVII veka (Petrovgrad), Milan Jevtić, Petrovgrad 1938.
Srednjovekovni nadgrobni spomenici u oblasti Rasa, Jelena Erdeljan, Beograd 1996.
Srpski vladarski grob u srednjem veku, Danica Popović, Beograd 1992.
Нема коментара:
Постави коментар